Tijd voor tòen-agers…
Ondanks de voortschrijdende tijd klinkt het allemaal nog zo vertrouwd, de muziek uit mijn diensttijd. Muziek uit die periode was internationaal en erg gevarieerd. Een groot deel van artiesten uit die tijd was beslist geen eendagsvlieg; sommigen zijn zelfs nú na ruim 50 jaar nog succesvol!
Radio luisteren in Seedorf…
niks mis mee als je van Schlagers houdt!
Het is tegenwoordig bijna niet voor te stellen dat in 1970 het zendbereik van de Nederlandse omroep zo’n beetje bleef steken bij onze landsgrens. Dat gold zéker voor de populaire zeezenders, die via de middengolf zelfs in delen van ons land niet of matig te ontvangen waren. En dan zal het je maar gebeuren dat je als Seedorfganger bent aangewezen op de klanken van de Duitse radiostations met een voorkeur voor Schlager muziek. Voor velen was dit niet te verteren. Er was weliswaar een alternatief: the Amercican Forces Network (AFN), maar het draaien van plaatjes was daar ondergeschikt aan de vele uren gesproken woord. Ook geen optie dus…
In muzikaal opzicht waren we volledig op onszelf aangewezen, en werd er – al dan niet gezamenlijk – een platenspeler aangeschaft om de grammofoonplaten (vaak tot vervelens toe) af te spelen. Bijna elke kamer op de kazerne beschikte over een ‘pick-up’, en veruit de populairste albums van dat jaar waren “Bridge Over Troubled Water” van Simon & Garfunkel (de bestverkochte LP van 1970), “American Woman” van The Guess Who en “Led Zeppelin II” van Led Zeppelin.
Gelukkig waren de platen goedkoop…
Ons verblijf in Seedorf werd wel gecompenseerd door enkele voordelen. Denk bijvoorbeeld aan belastingvrije sigaretten (200 stuks voor 8 DM) en een pilsje dat in de compagniesbar voor 30 Pfennig van de tap kwam. In de WZZ winkel waren er leuke ‘hebbedingetjes’ te koop voor prijzen waarvan je nu alleen maar kunt dromen en de langspeelplaat kostte hier 10 Mark, ongeveer de helft van wat je er in Nederland voor moest betalen.
In onze compagniesbar kon je in pricipe alle muziekstromingen tegenkomen. Er werd gewoon een willekeurige langspeler op de draaitafel gelegd, waarbij de keuze kon variëren van James Last tot Fats Domino. Daar kwam verandering in toen Nico Leurs zich als vrijwilliger meldde en voor de muzikale invulling van de avond ging zorgen. Voor het barpersoneel een zorg minder, en voor de bezoekers ongetwijfeld een verbetering. Nico draaide singles en populaire LP-tracks en speelde als ervaren ‘jock’ in op de sfeer van de avond. De sluitingstijd werd altijd aangekondigd met het plaatje “Goodbye Sam, Hello Samantha” van Cliff Richard. Hoog tijd om je drankje te nuttigen en de bar te verlaten. Dit ‘eindsignaal’ werd vrij snel opgepikt en iedereen hield zich min-of-meer daaraan, meestal met tegenzin…
De Nederlandse top 40
Er werd met veel belangstelling naar uitgekeken, dat velletje papier dat de hitkoers van Nederland registreert. De énige echte Top 40, toen nog in haar zesde jaargang, nu ruim een halve eeuw toonaangevend op dit gebied. Radio Veronica stuurde mij in 1970 wekelijks de nieuwste lijst (kosteloos) toe om op te hangen in onze publicatiezuil, zodat we toch een beetje voeling konden houden met hetgeen zich in ons land op muzikaal gebied afspeelde. Klik op onderstaande button voor een overzicht van de 100 populairste singles in 1970. De pagina opent in een apart venster:
bekijk hier de top 100 van 1970
Vanwege het hoesje of de stem?
Eerder liet ik al doorschemeren dat de Duitse Schlager nauwelijks tot onze verbeelding sprak. Daar moet echter één uitzondering op worden gemaakt. Het nummer “Oh, wann kommst du” van zangeres Daliah Lavi was erg populair bij de barbezoekers.
Voor mij persoonlijk vormt dit nummer, samen met de sluitingstune van Cliff, de sterkste muzikale band met mijn Seedorftijd. Uiteraard heb ik de platen in de loop der jaren alsnog aangeschaft, want in een schatkamer aan muziek mogen deze hoogtepuntjes niet ontbreken…
Seedorf40 