Over huwelijk en huisvesting
Een overplaatsing van Nederland naar Duitsland had ook in 1969 heel wat impact op ons privé leven. De grootste drijfveer om te gaan was de woningnood in Nederland. Een wachttijd van 6 jaar was niet ongewoon. Als Defensie medewerker waren er wel voorkeurswoningen. Vooral etagewoningen. Twee collega’s die ook op de brigade IJmuiden werkten kregen na hun huwelijk een flat in Heemskerk tegenover slot Assemburg toegewezen. In die flat woonden al 2 collega’s.
Al snel na mijn overplaatsing naar Seedorf, volgden de voorbereidingen voor ons huwelijk voor de wet. Dit was noodzakelijk om in aanmerking te komen voor gezinshereniging en natuurlijk een woning in Duitsland. Op 10 december 1969 zijn wij voor de wet getrouwd in Uitgeest.
Tijdens de kerstdagen van 1969 logeerde Tiny bij mijn collega Peter Bothe en zijn vrouw Henriëtte in een Feldwebelwohnung in Seedorf (zie foto onder). Met hun tweede auto mochten wij wat rondrijden in de omgeving om een huis te zoeken. Uiteindelijk vonden wij een woning in Selsingen. Leden van de Koninklijke Marechaussee kregen boven op hun wedde 6% extra, om hogere huren op te kunnen vangen. Marechaussees hadden de mogelijkheid om buiten een Siedlung (concentratie van veel militaire collega’s) te gaan wonen dit i.v.m. hun werkzaamheden. Voor een gezin met schoolgaande kinderen was dit erg onhandig in Duitsland. Een tweede auto was dan wel een voorwaarde.
Documenten tot verzoek aan de Commandant Nederlandse Troepen Seedorf en Hohne om een woning te mogen betrekken en de uitslag van het verzoek tot gezinshereniging vind je hier. De verhuiswagen reed via Uitgeest om de persoonlijke bezittingen van Tiny op te halen.
Februari 1970
Als gezin had je ‘recht’ op 3 verschillende rantsoenkaarten, de Nederlandse CADI-rantsoenkaart, de Britse NAAFI kaart, die meestal werd gebruikt in Verden en legerplaats Hohne, en de Amerikaanse PX kaart voor Bremerhaven of Nienburg. Klik hier voor een afbeelding.
Ik heb weinig gebruik gemaakt van de mogelijkheid om het Korporaals-Casino te bezoeken. Zeker na de verbalisering van een lid van het messbestuur voor rijden onder invloed! Zowel in de brigade als bij het peloton was een bar aanwezig. Ook was er een aparte eetzaal voor de Koninklijke Marechaussee.
25 februari 1970
Ons kerkelijk huwelijk werd voltrokken in Uitgeest. Het feest vond plaats in de Ooievaar. Dit café tevens dans/feestzaal is ook de plaats waar wij elkaar in juli 1967 hebben ontmoet.
26 februari 1970
De volgende dag vetrokken wij met onze VW Ponton naar onze nieuwe woning in Selsingen. Deze VW hadden wij al eerder gekocht, maar het duurde tot op onze trouwdag voordat alle gebreken waren ‘gecamoufleerd’. Het was donker, toen ik de sleutels kreeg overhandigd van een vriend van mijn broer…
Enkele dagen na onze aankomst in Selsingen, begaf de auto het. Er kwamen zoveel onkosten op ons af, dat wij besloten een andere auto aan te schaffen. Zonder auto zaten wij echt geïsoleerd in Selsingen. Het werd een VW Kever, aangeschaft in Parnewinkel een gehucht behorende bij de gemeente Selsingen. Gelukkig kregen wij een deel van het geld van de VW Ponton terug.
Mijn detachementscommandant, 1e luitenant Cor Ruigendijk woonde ook in Selsingen boven de EDEKA supermarkt. Na zijn scheiding hielp Tiny hem regelmatig met de huishouding. Kort daarna verhuisde hij naar de Gaststatte in Granstedt en verviel deze hulp. Werken in Duitsland door echtgenotes van militairen was niet toegestaan. Dit was vastgelegd in het NAVO statusverdrag. Wel kregen zij na een verkeersexamen te hebben behaald toestemming om in een auto met een NATO (BFG) kenteken te rijden.
Als NATO Angehörige betaalden wij geen omroepbijdrage en ook het huisvuil werd gratis opgehaald. Wij betaalden wel belasting in Nederland. Dat liep via de belastingdienst in Brunssum. Alle goederen boven de 100 DM konden wij in Duitsland en Nederland BTW vrij kopen. Vaak auto’s, elektronica en meubilair. Belastingvrij een auto kopen!
Nadat wij een nieuwe auto hadden gekocht, duurde het vrij lang voordat je een BFG (British Forces in Germany) kenteken had. Om die periode te overbruggen vroegen wij een Duits kenteken aan. Gedurende die periode moesten wij wel een Duitse verzekering en Duitse wegenbelasting betalen. Op tijd afmelden was noodzakelijk.
Tekst loopt door onder de afbeelding
Wonen
Van 26 februari 1970 tot 31 mei 1971 woonden wij in Selsingen. Wij huurden de bovenverdieping op 1 kamer na, daar sliepen de kinderen van de familie Augustin, Gunter en Elsbeth. Wij werden zeer hartelijk ontvangen. Wij hadden vanuit onze woonkamer en slaapkamer een vrij uitzicht richting Granstedt.
Het enige meubilair dat wij op dat moment bezaten was een keukentafel met 4 stoeltjes. Een matras leenden wij van een collega. Direct na onze aankomst gingen wij op pad om meubilair (bij fa. Dodenhof) en witgoed (bij fa. Pape in Selsingen) te kopen. Koken deden wij op propaangas. Vaak was de fles leeg als wij aan het koken waren maar op korte afstand kon je een nieuwe fles aanschaffen. Onze dekens kochten wij in de PX shop in Bremerhaven.
Wachtende op het meubilair kregen wij bezoek van mijn brigadecommandant. Hij was achteraf zeer verbolgen dat wij hem geen stoel hadden aangeboden. Van een nieuw bezoek nadat ons huis was ingericht is het nooit gekomen.
Opvang door de familie Augustin, Günter en Elsbeth
Naast dat wij met hun hulp en veel lezen de Duitse taal goed onder de knie konden krijgen, reden wij op zondagen door de omgeving waardoor wij van hun heel veel over de geschiedenis van deze streek leerden. Bijzonder was wel een bezoek aan de begraafplaats van het concentratiekamp Sandbostel. Weinig Nederlanders wisten van het bestaan van dit kamp op ongeveer 12 km van de legerplaats Seedorf. Meer lezen over dat onderwerp? Dat kan hier (pagina opent in apart venster).
Ze waren ook erg aardig voor mijn moeder als zij ons bezocht. Wij hadden hun verteld dat het huis van mijn vader en moeder in 1944 als represaille was opgeblazen en verbrand. Waarschijnlijk heeft dat er toe bijgedragen.
Wij hadden geen TV, maar konden altijd bij hun kijken, zoals het WK voetbal 1970 in Mexico. Zij zeurden ook niet bij ons om belastingvrije sigaretten en sterke drank. Günter ging 1 keer met ons mee om mijn moeder in Hengelo op te halen. Uitsluitend positieve reacties. Helaas gaf hij in 1971 aan dat hij Nederland erg vies vond. In Hengelo lagen overal hondenuitwerpselen op straat…
Naar het volgende deel: Het persoonlijk leven in 1970-1972
Seedorf40 