Spannende, maar vooral ook gelukkige tijden…
Contact met de dienstplichtige Marechaussees
Met enige regelmaat nodigden wij dienstplichtige Marechaussees uit om ons thuis te bezoeken. Ook nodigden zij zich zelf wanneer zij daar behoefte aan hadden. Als zij ’s avonds na het stappen licht zagen branden in ons huis, dan sprongen zij op ons balkon en vroegen of ze nog een potje konden kaarten of even kletsen. Dit contact werd nog eens versterkt tijdens onze wandeltrainingen, de wandelingen in Denemarken en Noorwegen en hun assistentie tijdens onze verhuizing van Selsingen naar Zeven. Oppassen op onze zoon was ook geen bezwaar. Wij hebben veel geklaverjast. Daar hadden wij maar twee personen voor nodig. Maar was er meer belangstelling dan mochten de anderen ook meekomen. Die verzorgden dan de catering tijdens het kaarten. Toastjes maken met daarin verborgen een schepje sambal bijvoorbeeld, er waren veel variaties.
Uitjes in de omgeving van Seedorf
Na onze ‘ontdekkings’ reizen naar Bremen, ging onze voorkeur toch uit naar Hamburg.
Rinus, mijn vriend had in 1966 bij het 41e Geniebataljon gediend. Hij was met zijn vrouw bij ons op bezoek. Wij zijn ook nog een nachtje met z’n vieren naar Hamburg geweest.
Zomer 1970
Augustus 1970
De ouders van Tiny waren op bezoek. Hun eerste buitenland reis. Dat hield voor ons in, halen en brengen vanuit hun woonplaats Uitgeest.
Het werd een goede gewoonte om ons bezoek rond te leiden in onze omgeving. In de regel werd Bergen-Belsen bezocht, altijd gekoppeld met een bezoek aan de Zonegrens. Meestal naar Hitzacker en dan naar het noorden richting Hamburg. Met dienstplichtigen reden wij natuurlijk ook door naar Hamburg.
Damessport
Tiny was lid van een gymclub voor dames. De lessen werden gegeven in Zeven. Regelmatig kreeg zij les van de sportinstructeur sergeant der 1e klasse Desi Bouterse, hij was werkzaam bij het sportbureau van de legerplaats Seedorf. Ook werd er maandelijks gekegeld tegen de echtgenotes van de Feldjäger in Rotenburg.
April 1971
Onze verhuurder had per 4 juni 1971 de huur opgezegd. Wij moesten uitkijken naar een andere woning. Tiny was bijna 8 maanden zwanger.
Er kwam een waslijst aan punten, 16 in totaal, waaronder dat wij geen was meer mochten ophangen aan de binnenzijde van het badkamerraam tot het niet meer mogen wassen van onze auto en natuurlijk een flinke huurverhoging (vreemd, want het contract was inmiddels opgezegd).
Wij kregen bezoek van het hoofd van bureau huisvesting van de legerplaats. Hij vertelde ons een woning voor ons te hebben geregeld, een etagewoning in de Berlinerstrasse. Dat was volgens hem wel een fles whisky waard, het merk noemde hij niet… De bewoners hadden een ingerichte kinderkamer die ons mooi van pas zou komen. Hun kinderwens was niet uitgekomen. Tiny verwachtte eind mei een baby. De overname van een aantal zaken was snel beklonken.
Maar helaas, de Berlinnerstrasse was bedoeld voor onderofficieren en ik was Marechaussee der 1e klasse (gelijkgesteld aan korporaal der 1e klasse). De toewijzing ging niet door. Daarna kregen wij een aanbod in de ‘kanariebuurt’: Eschenweg 36 ER. Dat hebben wij aangenomen.
Op 4 juni konden wij verhuizen. Volgens de plv. Commandant Nederlandse Troepen Seedorf/Hohne, kon ons (nieuwe) meubilair wel met 3 tonners worden overgebracht naar Zeven. Wij waren het daar niet mee eens en wensten een echte verhuizer. Dat lukte uiteindelijk, met daarbij ook nog een tegemoetkoming in de verhuiskosten, de 4% regeling. Van de verhuistoeslag kochten wij o.a. onze eerste zwart/wit TV, een Telefunken.
Boven ons woonden twee gezinnen van onderofficieren. Daar kregen wij prettige contacten mee. Naast ons woonde mevrouw Schultz die werkzaam was bij de Standortverwaltung op de legerplaats Seedorf. Ook met haar hebben wij steeds een goede verstandhouding gehad.
De bewoning zou maar zo’n 14 maanden bestrijken. Van een naar Nederland vertrekkende collega kregen wij de vloerbedekking voor onze woonkamer. Alle huizen waren gelijk. In de gang was een kolenkachel, met in de woonkamer een tegelwand die dan warmte afgaf. Zo ook in een van de slaapkamers. In de hoofdslaapkamer was plaats voor een kolenkachel. Geluk voor ons, wij hoefden geen kolen te bestellen voor de komende winter. Wij kregen centrale (blok-)verwarming.
De geboorte van Arno
Op 28 mei 1971 spoedde wij ons van Selsingen naar het Martin Luther King Krankenhaus (MLK) in Zeven. Om 11.30 uur werd onze zoon Arno geboren. Tiny moest een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Ik zocht intussen naar o.a. gordijnen voor de nieuwe woning. Alles paste uiteindelijk en werd na de thuiskomst van Tiny door haar goedgekeurd.
Rechts: officiële overdracht van Arno bij de ingang van het Martin Luther Krankenhaus in Zeven.
4 juni1971, op de dag van onze verhuizing, kwamen Tiny en onze zoon Arno uit het ziekenhuis. Een aantal dienstplichtige Marechaussees hielpen ons met het inrichten van het nieuwe huis. Toch wel handig die dienstplichtigen.
Juli 1971
Vakantie aan de Bodensee. Hoewel Arno nog erg jong was (7 weken) besloten wij toch te gaan kamperen.
Augustus 1971
Enkele van de bijeenkomsten in de bar van het detachement KMar.
30 april 1972
Ballonvaart Koninginnedag op de legerplaats Seedorf.
Pinksteren 1972
Een korte vakantie in Denemarken.
Met 100 Duitse Marken en voldoende benzinebonnen reden wij met onze zoon naar Faaborg in Denemarken. Daar kampeerden wij, in een in Hamburg aangeschafte bungalowtent. Een leuk detail, de verkoper van Karlsted zei tegen mij “U spreekt het zelfde soort Duits als Rudi Carell. Ik dacht dat alleen Rudi zo sprak!”
Zomervakantie in 1972
Als beroepsmilitair vakantie vieren in Joegoslavië was niet zo eenvoudig. Er moest lang van te voren een rekest worden ingediend.
Afscheid van drie jaar Seedorf
Per 1 september 1972 werd ik overgeplaatst naar de brigade Koninklijke Marechaussee in Ede.
Bijzonder: tijdens het inpakken van onze verhuisboedel in de verhuiswagen, stonden enkele echtgenotes van beroepsmilitairen te kijken (controleren) wat zoal werd ingeladen. Hun aandacht ging volgens de verhuizer uit naar de hoeveelheid drank, sigaretten en boter door ons op deze wijze over de grens zou worden gesmokkeld. Een telefoontje naar de Douane was snel gepleegd. Maar ter geruststelling er was niets te melden.
Naar het volgende deel: Het beroepsleven: 1970
Seedorf40 