Herinneringen uit een legergroen verleden
In deze rubriek worden verhalen en anekdotes uit het militaire leven opnieuw verteld. Misschien hier en daar een beetje aangedikt om de spanning wat op te voeren, maar het waarheidsgehalte hoef je niet in twijfel te trekken; alles wat hier beschreven staat is min of meer écht gebeurd!
- Bert Hendrickx,
- Paul Broekman,
- Heinz Verstappen,
- Ed IJdema,
- Henk Bosmans,
- Jan de Munck,
- Martin de Munck,
- Rudo den Hartog,
- Gerard Gaarthuis en
- Ed Swarts
doen uitgebreid verslag van hun diensttijd in Seedorf, inclusief de opleidingsperiode en de eventuele nasleep van hun soldatenbestaan. Iedereen is welkom ook zijn/haar verhaal aan deze collectie toe te voegen. Hou de herinneringen niet voor jezelf, maar deel ze met anderen…
Bert Hendrickx
Onder de wapenen
Vanwege een ernstige longziekte op jeugdige leeftijd ben ik er altijd van overtuigd geweest dat ik zou worden afgekeurd voor militaire dienst. Ik had er ook helemaal geen trek in. Groot was dan ook mijn verbazing dat er tijdens de keuring op 25 november 1968 in Breda niets op mijn gezondheid viel aan te merken. Verder lezen
De opleiding: terugblikken
In ‘Onder de wapenen’ heb je kunnen lezen dat ik mijn tijd in het leger gelaten onderging. Net als menig andere jongeman tussen pubertijd en volwassenheid, zat ik niet te wachten op interruptie van mijn privébestaan. Bovendien was zo’n beetje de leeftijd bereikt waarop je wat mondiger werd, en meende zo af en toe eens met de vuist op tafel te kunnen slaan. Héb je eindelijk wat te zeggen in het leven, moet dat privilege weer wijken voor de krijgstucht. Verder lezen
Werken in de bar
Het werken in de bar viel beslist niet tegen. De zware veldoefeningen en fysieke inspanningen zijn ons in ieder geval bespaard gebleven, hoewel er natuurlijk ook schaduwkanten aan het leven van een barbediende kleefden. Denk bijvoorbeeld aan de lange werktijden, inclusief de weekends! Verder lezen
Het uitgaansleven
Over een avondje uit tijdens mijn opleidingstijd in Vught kan ik kort zijn: “Platte Annie” in Cromvoirt. Het ligt voor de hand dat dit niet de officiële bedrijfsnaam van het café was; waarschijnlijk een verwijzing naar de fysieke kenmerken van de uitbaatster. Een ouderwetse dorpskroeg in het hart van Brabant. Vervolg
Barpraat
Het personeel van onze compagniesbar kan nooit worden verweten dat hygiëne naar het tweede plan werd geschoven. Met een toewijding die aan smetvrees doet denken, werd de ruimte dagelijks goed schoongehouden. Dat moest ook wel! Enerzijds omdat er drank en etenswaar werd verstrekt, maar ook omdat we ons zoveel mogelijk probeerden te onttrekken aan diensten die buiten de bar plaatsvonden. Verder lezen
“Short” story
Bij het bestuderen van het PSU Verstrekkingsformulier uit onze diensttijd viel het me op dat er van Rijkswege slechts twee onderbroeken met korte, en twee onderbroeken met lange pijp in legergroen beschikbaar werden gesteld. Je vraagt je dan meteen af: waren wij écht van die viespeuken die dagenlang rondliepen met één setje ondergoed? Verder lezen
Lenen…
Hoe kom je je diensttijd door zonder te lenen?
Niet dus! Je offert zestien tot achttien maanden op om je land te dienen, maar de outfit waarin dit moet gebeuren krijg je in bruikleen. Het is wel royaal van de overheid dat je het hele zootje na je diensttijd nog een tijdje thuis in bewaring mag nemen. Vervolg
Nachtelijk alarm en veldoefeningen
En dan waren er nog de oefeningen. Kleinschalig, met de compagnie of het bataljon ‘op kamp’, of groter, in internationaal Navo-verband. Vaak ging hieraan een alarm vooraf, en het was de verknipte geest van de legerleiding om dit bij voorkeur ‘s nachts uit te vaardigen. Nietsvermoedend lag je te dromen over je vriendin of het thuisfront, als plotseling de nachtrust wreed werd verstoord door de sergeant van de dag. Verder lezen
Oefening ‘Kleine Oorlog’
In december 1970 vond er een grote internationale NAVO-oefening plaats waaraan ook onze compagnie heeft deelgenomen. De opzet was om uit handen van de “vijand” te blijven en in tegenstelling tot actieve oorlogvoering waren er afspraken gemaakt met de tegenstander. De groepen moesten zich ’s avonds en ’s nachts verplaatsen en overdag schuilhouden. De afstanden, zo’n veertig kilometer per dag, moesten te voet worden afgelegd.
Kort na het verloop van deze oefening heb ik mijn persoonlijke ervaringen op papier gezet. Iedereen had zo zijn eigen beleving, dit is mijn verhaal… Verder lezen
Oud en nieuw op de legerplaats
Eind december is de tijd van overdenkingen, maar dat beperkt zich meestal tot de gebeurtenissen van het voorbije jaar. Ik ga een stapje verder, en laat mijn gedachten schijnen over de jaarwisseling van 1970, ruim een halve eeuw geleden. Het was bijzonder, want deze periode week sterk af van de wijze waarop ik gewend was de winterfeesten te vieren… Verder lezen
Afzwaaien…
Voor velen is dit ongetwijfeld het hoogtepunt van hun diensttijd geweest, de datum van afzwaaien. De dag waar we allen verlangend naar uitkeken met het aftellen dat daaraan vooraf ging. Een meetlint waar dagelijks een centimeter van af werd geknipt of een zakkammetje waarvan met dezelfde regelmaat een tandje werd afgebroken. Verder lezen
Paul Broekman
De opleiding
Inmiddels pas gepensioneerd, typte ik op een gegeven moment “Seedorf” in op mijn ipad. Wilde weten wat er over die Navokazerne allemaal te lezen was. Tot mijn genoegen heel wat: ook foto’s en filmpjes. In het bijzonder zocht ik iets uit de jaren ’71-’72, de tijd dat ik in Seedorf was gelegerd bij het 41 Genie bataljon B. Compagnie. Lees verder
De tijd in Seedorf
Eenmaal aangekomen in Seedorf, merkte ik al gauw de kameraadschap onder elkaar en de sfeer die er hing. Heel anders dan de tijd in Nederland. Seedorf was als een stukje Nederland op Duits grondgebied, een enclave. Het verlof ging in na een week of 6. Een keer was het verlof na ruim 10 weken. Dit maakte van ons een ander type soldaat. Lees verder
Op herhaling
Ik ben ook nog een keer in 1978 op herhaling geweest op een NAVO-oefening in Duitsland. Ik heb het even moeten opzoeken op internet hoe die ook al weer heette: Saxon Drive van 18 tot 30 september.
Ik zag in mijn oud militair paspoort een Lastgeving staan, waarop stond dat ik in Deurne moest opkomen… Lees verder
Heinz Verstappen
Herinneringen aan de opleiding
Begin 1964 voer ik als matroos op de m.s. Kroonborg en ergens op de Middellandse Zee en ik kreeg te horen dat ik mij op 8 april 1964 moest melden aan de Juliana van Stolberg Kazerne, Amersfoort. Lichting 64/2, de laatste lichting met het oude eerste grijs. Grove stof dus. De lichtingen na 64/2 kregen van die mooie Terlenka uniformen. Lees verder
Naar Seedorf…
Precies op mijn 20e verjaardag, 25 september 1964. werd ik naar Seedorf in Duitsland gedirigeerd met een militaire trein. Diep in de nacht kwam ik met nog wat anderen aan op station Godenstedt vanwaar we nog een behoorlijk eind moesten lopen naar de kazerne. Geen idee waar we waren. Het was een zeer uitgestrekt gebied waar je gemakkelijk kon verdwalen. Lees verder
Actief buiten de kazernepoort
Op een gegeven moment waren er op de Harskamp schietwedstrijden en een vaandrig in onze compagnie vond dat er ook een afvaardiging van de A. compagnie mee moest doen. Beloning: twee dagen extra verlof. Onze verlofweek was aansluitend op die schietwedstrijden welke plaatsvonden op maandag en dinsdag… Hoe dit afloopt lees je hier
Het uitgaansleven en einde dienstplicht
We gingen regelmatig liftend naar Bremerhaven waar we altijd naar een bepaalde kroeg gingen waar het heel gezellig was. We bestelden dan een laars met bier die dan de kring rondging en diegene die de één na laatste slok nam moest de volgende betalen. Dat was altijd reuze spannend. De kunst was ook om op tijd terug te zijn in de kazerne. Lees verder
Aanvullende anekdotes
Gezien het feit dat we in Seedorf tabak en sigaretten belastingvrij konden inkopen was het een uitgemaakte zaak dat er gesmokkeld werd. Je mocht per week vijf pakjes tabak of een slof sigaretten kopen. Gewapend met schroevendraaiers werden in de coupé alle mogelijke panelen losgeschroefd en de smokkelwaar verstopt. Hier het hele verhaal en méér
Ed IJdema
Het leger, de eerste kennismaking…
KVV-ers werden voor de eerste oefening tussen dienstplichtigen geschoven. Achteraf gezien was dat zelfs anno 1970 een beetje vreemde keuze van de afdeling personeel van Defensie. Intussen leek het mij voor mezelf beter tegen de kersverse dienstplichtige maten over de KVV mijn mond te houden… Verder lezen
Naar Seedorf, de parate troepen
Aan het eind van de opleiding in Keizersveer ging ik nog een paar dagen naar mijn ouders in Rotterdam. Na het verlof stapte ik in de trein naar Zwolle waar de bus klaarstond voor vervoer naar Seedorf. Ik was ook nu weer voorzien van onduidelijke marsorders. Volgens de papieren moest ik me in Seedorf melden bij de Artillerie. Verder lezen
M’n UZI kwijt!
Nu kan ik het volgende wel onthullen, want het zal ondertussen wel verjaard zijn en naar Nieuwersluis hoef ik waarschijnlijk niet meer.
Na een nachtje wachtlopen was ik eens een week mijn Uzi kwijt. Ik zocht lang en veel, het zweet was me meermaals koud uitgebroken en ik stond op het punt me in arren moede te melden. Verder lezen
Leren vliegen…
Ook in 1972 sloeg de verveling toe en ik ging eens kijken op het vliegveld, in de beginperiode nog naast het munitie-complex gelegen. Aanmelden is zo gebeurd en de meeste kosten werden door het ministerie gedragen, net als van allerlei andere vrijetijdsbestedingen. Ik begon met zweefvliegen, maar toen werd er een motorzwever gekocht… Verder lezen
Henk Bosmans
Mooie herinneringen hebben de overhand
Na een uitstel van zo’n anderhalf jaar werd ik opgeroepen voor het vervullen van mijn militaire dienstplicht in Ossendrecht. Het leek bijna als vakantie. Een mooie kazerne en de opleiding als chauffeur op een Nekaf-jeep was niet vervelend en iedere weekend gewoon naar huis was ook prima te doen. Na een periode van twee maanden in Ossendrecht te hebben vertoefd en… Verder lezen
Jan de Munck
Toeval deed oude herinneringen herleven…
Ik werd opgeroepen om mij op 3 september 1975 te melden bij de Jan van Schaffelaer kazerne in Ermelo. Daar werd bekend dat we een onderofficiersopleiding zouden gaan volgen om uiteindelijk sergeant te worden. Weigeren is geen optie en achteraf ben ik er ook niet rouwig om, die twee maanden extra nam ik wel voor lief. Verder lezen
Martin de Munck
Ik had het voor geen goud willen missen
Ik vernam van mijn broer Jan over deze site. Seedorf, die magische plek. Hij diende daar bij het 42 Bataljon Limburgse Jagers, Paost-compagnie TOW-groep van eind februari ’76 tot eind februari ’77. En ik mocht daar eveneens rondsjouwen van 1 november 1976 tot eind augustus 1977. In een hele andere hoedanigheid en functie. Sportinstructeur. Toeval? Nee.. niet bij defensie. Verder lezen
Rudo den Hartog
Verhaal van een ‘super-ouwe-Nato-joekel’: oliebol
Omdat ik over het gymnasium langer gedaan had dan strikt genomen nodig was, kwam in 1962 het onvermijdelijke moment dat ik mijn militaire dienstplicht moest vervullen. Ik had er nog onderuit gekund door theologie te gaan studeren, maar dat leek me voor een verstokt agnosticus nogal hypocriet. Kortom, ik werd opgeroepen voor de lichting 62-5 en ergens vond ik het ook wel spannend… verder lezen
Verhaal van een ‘super-ouwe-Nato-joekel’: filler
Na twee maanden basisopleiding pakte iedereen zijn PSU in een plunjebaal, stapte in een militaire bus en werd verplaatst naar zijn nieuwe kazerne. Daar begon een nieuwe fase: de Voortgezette Opleiding oftewel de V.O. In mijn geval werd dat de Kader School Infanterie (KSI) die gevestigd was in de Isabella-kazerne in Vught, aan de rand van Den Bosch tussen de spoorlijn naar Eindhoven… verder lezen
Verhaal van een ‘super-ouwe-Nato-joekel’: Hohne
Begin mei 1963 werd ik ingedeeld bij de Nederlandse troepen in Duitsland en ‘boven de sterkte’ toegevoegd aan de Staf en Stafcompagnie van de 41e Pantserbrigade, in afkorting StStCie41PaBrig, gelegerd in Hohne, even boven Hannover. 41PaBrig was ‘superparate hap’. Als de Russen vanuit het Oosten aanvielen, zouden wij de eerste klappen op moeten vangen. Verder lezen
Verhaal van een ‘super-ouwe-Nato-joekel’: Seedorf
September 1963 verhuisde de 41e Pantser Brigade van Hohne naar Seedorf. Een enkel onderdeel bleef achter in Hohne, maar het zwaartepunt lag toch in de voormalige Bundeswehr-kazerne Seedorf. Tijdens de verhuizing was ik net met verlof in Nederland. We kregen dit briefje mee: In verband met de verhuizing naar Seedorf tijdens uw bewegingsvrijheid… Verder lezen
Verhaal van een ‘super-ouwe-Nato-joekel’: afgezwaaid
Op een gegeven moment naderde dan toch het einde van je diensttijd. Het aftellen begon als je nog 100 dagen moest. Dan hing je in je kast een centimeterlint van 1 meter op, waar je iedere dag een centimeter van afknipte. Je kreeg de status van ‘ouwe stomp’ en weer later van ‘super-ouwe stomp’ en in mijn geval, in Duitsland gelegerd: ‘super-ouwe NATO-joekel’. Verder lezen
Gerard Gaarthuis
Van tegenvallers word je sterker
Volgens de organisatie had ik in 1966 een te korte periode wachtgelopen. Mijn verzoek om ontheffing van deze detachering werd afgewezen.
Vreemd, de leiding van de wachtbrigade was erg blij en opgelucht dat ik 23 mei 1967 naar de brigade Eindhoven vertrok. Dit ging zo snel dat niemand was ingelicht over mijn komst… Verder lezen
Privé en wonen in Duitsland
Een overplaatsing van Nederland naar Duitsland had ook in 1969 heel wat impact op ons privé leven. De grootste drijfveer om te gaan was de woningnood in Nederland. Een wachttijd van 6 jaar was niet ongewoon. Als Defensie medewerker waren er wel voorkeurswoningen. Vooral etagewoningen. Twee collega’s die ook op de brigade IJmuiden werkten kregen na hun huwelijk… Verder lezen
Het persoonlijke leven in 1970-1972
Met enige regelmaat nodigden wij dienstplichtige Marechaussees uit om ons thuis te bezoeken. Ook nodigden zij zich zelf wanneer zij daar behoefte aan hadden. Als zij ’s avonds na het stappen licht zagen branden in ons huis, dan sprongen zij op ons balkon en vroegen of ze nog een potje konden kaarten of even kletsen. Dit contact werd nog eens versterkt tijdens onze wandeltrainingen… Verder lezen
Het beroepsleven: 1970
Aan de hand van door mij bewaarde aantekeningen (kopieën van processen verbaal die ik heb gemaakt) volgt een selectie van enkele zaken die ik in deze periode heb afgehandeld bij de recherchegroep van de Brigade Seedorf: onderzoek betreffende leeg laten lopen van 22 autobanden, samen met joyriding en schieten met een UZI zonder noodzaak… Verder lezen
Het beroepsleven: 1971
Na het inslaan van een raam tijdens een heftige onweersbui, donder en bliksem en daarna het openbreken van een metalen kast werd in de nacht van 27 op 28 juli de wedde van nog niet uitbetaalde dienstplichtigen gestolen. Een beloning van DM 1000,- werd uitgeloofd, zoals te zien op een paginagrote oproep in de Griffioen. Deze zaak is nooit tot een oplossing gekomen. Verder lezen
Het beroepsleven: 1972
Hoewel ik Marechaussee der 1e klasse ‘zonder vooruitzichten’ was, ging het werk (en wedde = loon) gewoon door. Aan de hand van door mij bewaarde aantekeningen volgt laatste de laatste selectie van enkele zaken die ik in deze periode heb afgehandeld bij de recherchegroep van de Brigade Seedorf: diverse eenvoudige aanrijdingen op en buiten de legerplaats… Verder lezen
Carrière tijdens de jaren ’70-’72
Enkele jaren nadat je tot Algemeen Opsporingsambtenaar werd beëdigd, kreeg je als Marechaussee der 1e klasse, 2 kansen om door te stromen naar een onderofficiersrang bij de Koninklijke Marechaussee. In de 1970 en 1971 waren er ongeveer 75 plaatsen per jaar beschikbaar. Het aantal gegadigden in 1970 en 1971 was > 800 Marechaussees der 1e klasse. Verder lezen
Ed Swarts
De ‘Pietje Bell’ van Vught
Geboren in Vught op 200 meter van de Isabella- en 400 meter van de Frederik-Hendrik kazerne en drie keer per week het schieten horen en iedere dag militairen zien lopen dan is het leger geen onbekend terrein meer. Voor mijn vriendjes en ik waren de stormbaan en kogelvanger een pracht van een speelplaats in het weekend. De opgeraapte hulzen en punten werden ingeleverd… Lees verder
Seedorf40 