Een ode aan…

Seedorf, wo bist du geblieben

Schon lange Zeit her
der militärische Verkehr
aus Holland hin und her.
Der Grenzübergang Denekamp
richtung Bremervörde
nach einem kurzen Urlaub
wieder nach Zeven
unsere zweite Heimat.

Das Alles ist Vergangenheit.
Es tut mir weh, mir leid.
Jedoch, viele Erinnerungen an jene Zeit
sind zu lesen Auf Bert’s Seedorf40 Site.

afb-poezie04

Tschüs, ein Abschiedsgruss?

Terug achter de eigen linies
zonder slag of stoot.
Dat was immers Defensies streven;
Seedorf bloedde langzaam dood.

Een Blauwdruk lag reeds lang op Haagse burelen;
kritiek daarop kon men niet velen.
De stekker moest eruit:
Bezuiniging! klonk er luid.

De Koude Oorlog was immers overwonnen
en daarmee was het allemaal om begonnen.
Dat alles eiste zijn tol;
zo kreeg Seedorf een andere rol.

“Nederlands hoop” in bange dagen:
die enclave,
die vooruitgeschoven post
was financieel niet meer te dragen.

Protocollen voor overdracht:
alles clean en doordacht
werden ten uitvoer gebracht.
Wie had dat ooit verwacht!

Daar, ver weg in Zeven
beheersten wij Nederlanders niet meer het leven.
De Duitse driekleur in de mast;
we waren er voor het laatst hun gast.

De poort ging definitief op slot;
Seedorf, overgelaten aan haar lot.

Verdwenen de Hollandse geest
zo nauw verweven met Zeven.
Geen oude vertrouwde geluiden meer te horen:
“Op de plaats….rust!” is voorgoed verloren.
Maar “Rührt euch!” klinkt nu bij het ochtendgloren.

Het kan verkeren;
we kunnen ervan leren.
Gekeerd is het tij,
maar niet alles is voorbij.

Door diep in ons geheugen te graven
begint een heleboel weer te dagen:
in ons brein ligt immers alles opgeslagen.
Ons hoofd en hart als harde schijf
zorgt dat Seedorfs verleden voor immer beklijft.

Facebook en Seedorf40 Weblog zijn nu de kanalen
waar wij oud-Seedorfers onze informatie delen en halen.
En vriendschappen voor het leven;
helaas niet meer in Zeven…

Also, kein wahrer Abschiedsgrüss
Auch kein Tschüs.
Aber ein Willkommen:
ein neues Wiedersehen!

Seedorf leeft dus ook nu nog voort,
zoals het immer behoort.

Geschreven door Paul Broekman, mei 2013

afb-poezie01

Terug naar hoofdstuk Poëzie verzameld

klik hier

naar top↑