Hoe gaat het nu met Bert?
Ach, mijn dierbare en onbezorgde jeugd. Wél de kennis maar niet de ambitie om te investeren in de toekomst. Je moet namelijk weten dat ik een ontzettende hekel had aan school en zal ongetwijfeld kampioen spijbelen van de provincie Noord-Brabant zijn geweest. Klasgenoten van toen? Ik ken er praktisch niet één meer bij naam…
Toch ben ik uiteindelijk niet eens zo slecht terechtgekomen, vind ik zelf. En mocht ik mijn leven opnieuw inrichten zou ik het precies hetzelfde doen. Ik ben dus altijd een tevreden mens geweest.
In 1966, een aantal jaren voordat mijn diensttijd aanbrak, solliciteerde ik bij een grootwinkelbedrijf naar een functie op de reclameafdeling. Ik had als kind al een grote belangstelling voor grafische vormgeving en besloot daar mijn beroep van te maken.
Het pakte anders uit, want een vacature was op dat moment niet beschikbaar. Maar, zo werd mij verteld, zodra er een plaatsje vrij kwam zou ik in aanmerking kunnen komen mits ik voorlopig in de winkel zou werken, en zo geschiedde. Drie jaar lang was ik de groenteman in een gezellige supermarkt, en in die periode werd ik twee keer ‘uitgeleend’ aan de reclameafdeling in Den Bosch om alvast de kneepjes van het vak te leren en de seizoensdrukte mee op te vangen. Dat waren leuke tijden, en die vaste aanstelling als grafisch medewerker kwam er uiteindelijk ook. Maar wel één week voordat ik in militaire dienst moest! En je raadt het al: die positie werd uiteindelijk door een ander ingenomen en ondanks het feit dat ik mij tussentijds had opgeworpen als ‘landverdediger’ leverde me dat na de afzwaaidatum geen extra credits op. Ik kon – als ik wilde – opnieuw op de wachtlijst worden geplaatst en ondertussen weer terug naar de supermarkt. Maar daar had ik absoluut geen behoefte meer aan…
Het waren andere tijden en werk was er in overvloed. Ik besloot na mijn diensttijd te solliciteren naar een baan als produktiemedewerker, en op 29 maart 1971 ging ik aan de slag bij een Zweeds bedrijf dat gespecialiseerd was in wondpleisters, verfrissingsdoekjes en wattenstaafjes. Dat produktiewerk duurde overigens maar een jaar, want men vond dat ik meer aanleg had voor een administratieve functie. Eerst als medewerker op het bedrijfsbureau (uitwerken van produktiegegevens, berekenen van prestatiepremies, planning en loonadministratie), en vanaf 1985 ging ik mij bezighouden met customer service en vormde ik de Nederlandse schakel tussen de afnemers en de diverse zusterbedrijven van het internationale concern als het betrekking had op produktie en leveringen. Intern hield ik me bezig met de aansturing van een stukje planning, het samenstellen van picklijsten ter voorbereiding op zendingen naar binnen- en buitenland en het regelen van transport.
Deze combinatie werkte prima en ik leek voor logistiek in de wieg te zijn gelegd. Een jaar na mijn aanstelling nam ik het initiatief om een bedrijfskrant op te starten. Ik ben daarvan uiteindelijk ruim 26 jaar de hoofdredacteur en vormgever geweest.
Toen het bedrijf in Amerikaanse handen viel, werd het al snel duidelijk dat de Nederlandse vestiging geen lange toekomst meer voor de boeg had. In 1998 waren we genoodzaakt onze kennis over te dragen aan de Zweedse collega’s, want in het land van oorsprong werd een nieuwe fabriek gebouwd. Voor ons viel het doek uiteindelijk in 1999 en ca. 100 medewerkers moesten elders een nieuwe start zien te maken.
Eind jaren ’70/begin jaren ’80 heb ik de nodige media ervaring opgedaan door het technisch begeleiden en produceren van radioprogramma’s voor een lokaal station dat in die dagen nog als ‘vrije radio’ opereerde. Later heeft de eigenaar kans gezien om zijn hobby om te buigen naar een legale onderneming en was in het bezit van een uitzendlicentie met als doel Midden-Brabant te voorzien van kabelkrant, radio- en tv-programma’s. Ik kon daar op 1 april 1999 meteen fulltime aan de slag als eindredacteur kabelkrant, advertentieontwerper en beheerder van de debiteurenadministratie. Alles leek als een puzzel in elkaar te passen. Ik kon eindelijk mijn werkervaring en vrijetijdsbesteding combineren in een nieuwe job, die later nog eens uitgebreid zou worden met het monteren van televisie uitzendingen. Erg aantrekkelijk allemaal, maar al vanaf het begin had ik moeite met het ontbreken van structuur binnen het bedrijf. En uitzicht op verbetering was voorlopig nog niet in zicht, zodat ik al twee maanden na mijn indiensttreding weer op zoek ging naar een nieuwe werkgever. Het zou nog ruim drie jaar duren voordat ik de overstap kon maken.
Want medio 2002 kreeg ik een betrekking aangeboden bij een belastingadviesbureau, en greep die kans met beide handen aan. Het sollicitatiegesprek verliep prima, en hoewel het een parttime baan (24 uur/week) betrof heb ik deze meteen geaccepteerd. In financieel opzicht was het niet eens zo’n grote aderlating…
Na acht jaar (september 2010) moest ik helaas om gezondheidsredenen afhaken en was terugkeer op de werkvloer uitgesloten. Jammer, want ik had mijn arbeidzame leven graag op een normale manier willen afronden. Een afscheidspartijtje op kantoor ter gelegenheid van mijn pensioen zat er dus ook niet in, maar als alternatief heb ik deze dag (1 maart 2015) gemarkeerd door een etentje te organiseren voor mijn familie. Je kunt zo’n gebeurtenis immers niet onopgemerkt voorbij laten gaan, toch?
Terug naar hoofdstuk Wat is er geworden van…
Seedorf40 